Oryginalna istota Piękna powinna być działaniem społecznie użytecznym i odpowiedzialnym, mogącym sprawić, że ludzie będą żyli lepiej. Powszechne postrzeganie prowadzi natomiast do myślenia, że od czasów gimnazjum, aby nadawać się na kursy kształcenia zawodowego, są mniej utalentowane dzieci. Prawdziwa dramaturgia polega na tym, że nawet te ostatnie często w końcu też w to wierzą. Dzieje się tak, ponieważ pierwsze podejście (edukacyjne, społeczne, instytucjonalne) do młodych ludzi, którzy wybierają lub są popychani do wybrania Piękna jako kariery zawodowej, charakteryzuje się głębokim poczuciem dewaluacji zawodu. W rzeczywistości odpady, to znaczy ci, którzy podchodzą do tego świata, mają już przeznaczenie do oddzielnego usuwania odpadów! Ci, którzy „wybierają”, aby stać się operatorami Beauty, często cierpią z powodu tego „przeznaczenia”, które sięga tak daleko, że podważa samoocenę, postrzeganie własnej wartości i tożsamości zawodowej. Wszystko to jest paradoksem, biorąc pod uwagę fakt, że Piękno jest podstawowym wymiarem ludzkiego życia i że młodzi ludzie w trakcie szkolenia będą musieli pewnego dnia zadbać o Piękno drugiego. I pomyśleć, że Ośrodki Kształcenia Zawodowego zrodziły się z oświeconej inspiracji księdza Bosko, który nauczył młodych ludzi pracować zarówno rękoma, jak i głową, nie czując się odrzuconymi. Niestety, z biegiem lat pierwotne przesłanie solidarności i pomocy we wzroście młodych ludzi było często zniekształcane przez brak uwagi ze strony instytucji, a wielu młodych ludzi „wyrzuconych” ze społeczeństwa zaczęło utożsamiać się z przypisywaną im porażką. Scenariusz ten powtarza się na całym świecie i generuje wskaźnik porzucania nauki na poziomie 93%, tzn. prawie wszyscy uczniowie opuszczają sektor do 21 roku życia. W samych Włoszech istnieją 424 akredytowane CFP w sektorze Wellness, w którym kształci się ponad 40 tys. młodych ludzi. Są to młodzi ludzie, z którymi miałem zaszczyt pracować w projektach stażowych: utalentowani młodzi ludzie, wrażliwi, ale źle zrozumiani przez rodziny, instytucje i społeczeństwo!
Ogólne zniechęcenie, które z tego wynika, wyraża się w powtarzającym się dezaprobacie, w negatywnych frustracjach i dyskwalifikacji, które prowadzą do zanikania uczuć społecznych: nie sprzyja to dojrzewaniu indywidualnej osobowości, wręcz przeciwnie, uniemożliwia chłopcu przezwyciężenie stanu spowodowanego niższością. Młodzież powinna być kierowana zarówno do świadomości swoich zasobów i ograniczeń w zakresie umiejętności i zdolności („wiedząc”, „umiejąc robić”), jak i do budowania wizerunku siebie jako osoby, zdolnej do określenia kim jest, kim może być w przyszłości i kim chce być („wiedząc jak być”).
Doświadczenie szkolne głęboko wpływa na projekt życia ucznia (Guichard, 2003). Z tych powodów, poprzez moje onlus Beauty Force, dałam życie projektowi Dumna być Universal Beauty Pro, aby kontrastować z dychotomią, którą żyje dziś sektor piękna. Z jednej strony, gospodarka kosmetyczna rozwija się nieprzerwanie od ponad stu lat i cieszy się wielkim dobrobytem, z drugiej strony, istnieje całkowicie wypaczona wizja ludzi, którzy często nie wierzą w powagę i możliwości rozwoju tej branży.
Z biegiem czasu promowałem kilka inicjatyw kulturalnych mających na celu wsparcie sektora „Beauty Made in Italy” i stworzyłem slogan „Beauty is a successful choice”, aby promować kampanię świadomości społecznej w gimnazjach na rzecz projektu „Proud to be”, ponieważ uważam, że wybór zawodowy świadomy swojej ścieżki kształcenia jest kluczowy w budowaniu tożsamości młodego człowieka. Od dawna marzyłam o Liceum Urody, które może dać dostęp do szkolnictwa wyższego.
Proud to Be zachęca do osobistej i zawodowej realizacji, ma pomóc uczniom CFP pozytywnie postrzegać szkołę i siebie samych, motywując ich do aktywnej kontroli nad przebiegiem ich ścieżki kształcenia, tak aby wspierać budowanie ich tożsamości zawodowej.
Misja projektu jest psycho-socjo-pedagogiczna, celem jest działanie na różnych poziomach tworzących tkankę społeczną w celu przełamania pewnych stereotypów, towarzyszących ośrodkom kształcenia zawodowego i ich aktorom społecznym w kierunku wymiaru poczucia własnej wartości i dumy zawodowej.
Proud to be Dumą jest również podejście ekologiczne: środowisko naturalne i różne konteksty życia wywierają silny wzajemny wpływ, dlatego też możliwe jest realizowanie interwencji, które rozpoczynają się od jednego kontekstu angażującego innych, tak aby przynieść korzyści wszystkim zaangażowanym.
Celem, który należy jednak osiągnąć, jest zawsze promowanie poczucia własnej wartości, zaufania, bezpieczeństwa, zainteresowania społecznego, z proaktywnymi i kooperacyjnymi działaniami wśród uczniów w sytuacjach społecznych i związanych z wynikami w nauce.
Pierwsze dwa plany szkoleń w ramach każdej WPRyb powinny zostać nazwane:
Awareness #sceglilaBeauty
Fearlessness #hosceltolaBeauty Określone już poziomy analizy i interwencji wynoszą 4:
–
Mikrosystem: konteksty życiowe i ludzie, z którymi masz bezpośredni związek i którzy tworzą sieci społecznościowe;
–
Organizacja: zestaw mikrosystemów, w których przedmiot aktywnie uczestniczy, np. szkoła z jej cechami strukturalnymi i organizacyjnymi oraz relacjami wewnętrznymi;
–
Społeczność: wzajemne powiązania między jednostkami i terytorium, rozumiane jako sieć organizacji;
–
Makrosystem, który jest poziomem instytucji krajowych i ponadnarodowych.
W praktyce konieczna jest praca w różnych skalach w celu wprowadzenia znaczących ulepszeń, a także aktywizacja dynamiki, w której jednostki biorą aktywny udział w procesach decyzyjnych w instytucjach, programach i środowiskach, które ich dotyczą.
Ponadto zidentyfikowaliśmy dziesięć obszarów interwencji – na przykład działania polegające na analizie i weryfikacji wyżej wymienionych aspektów WPRyb – w których celem jest ocena, gdzie należy interweniować, a gdzie jedynie wzmocnić lub wzmocnić. Wyniki tych działań są przedstawiane osobom odpowiedzialnym za kontakty ze szkołami w postaci spotkań, dokumentów pisemnych i audiowizualnych. Pierwszorzędne znaczenie ma jednak wzmacnianie relacji edukacyjnych, a nauczyciel odgrywa tu główną rolę, ponieważ pomaga uczniowi w budowaniu własnej tożsamości, pełniąc tym samym funkcję wspierającą i zachęcającą: pobudza umysł ucznia, wspierając i rozwijając naturalny „ruch samorealizacji” jego potencjału i pobudza go do uczestnictwa, do konfrontacji i dyskusji.
Szkoła musi towarzyszyć chłopcu w kontakcie z jego wewnętrznym światem, promując i realizując w nim poczucie własnej wartości i własnej skuteczności, które różnią się w zależności od wyników w szkole, widoczności w klasie, uznania ich wartości i sposobu bycia częścią tego świata. I nigdy o tym nie zapominajmy:
młodzi ludzie stanowią 20% populacji, ale 100% naszej przyszłości! Kierujmy ich ku lepszej przyszłości dla nich i dla ludzkości. Dla mnie jest to prawdziwy zrównoważony rozwój i zintegrowana ekologia!
